Forum 1JDH Gęstwinów

Mateusz

Historia Wędrownictwa

1911-1914 - Korzeni ruchu wędrowniczego należy szukać u zarania harcerstwa, gdy do tworzących się drużyn skautowych wstępowała młodzież* chcąca walczyć o niepodległość Polski.

1914-1921- Młodzież harcerska wzięła udział w walkach o niepodległość w czasie i wojny światowej, powstania wielkopolskiego, powstań śląskich oraz wojny polsko-bolszewickiej.

1921-1930- Po zakończeniu działań wojennych, w latach 20-tych, nastąpił kryzys programowy i odpływ młodzieży starszej z organizacji. Poszukiwano nowych sposobów pracy z młodymi ludźmi 16-18 latkami, którzy szukali innych wyzwań niż te, które proponowało im harcerstwo do tej pory. Jednym z przykładów takiej działalności było utworzenie przez wileńską "Czarną Trzynastkę" w 1925 r. Klubu Włóczęgów, gdzie zaproponowano nowe rozwiązania dla tej grupy wiekowej.

1930-1936- Wprowadzanie do organizacji i rozkwit specjalności - napływ do ZHP młodzieży wychowanej już w niepodległym państwie. Trwały prace nad systemem pracy z młodzieżą harcerską.

1936-1939- W Organizacji Harcerek, jak i w Organizacji Harcerzy, wypracowano system pracy zwany "wędrowniczym". Utworzono trzecią gałąź wiekową - pod nazwą wędrowniczki i skauci (w organizacji męskiej nazwę wędrownicy przyjęto w roku 1948). W 1938 roku wprowadzono "Naramiennik wędrowniczy", noszony na lewym pagonie munduru. W pełnym wdrożeniu wędrownictwa przeszkodziła jednak II wojna światowa.

1939-1945- Wprowadzenie w Szarych Szeregach programu dla młodzieży harcerskiej - wychowanie przez walkę (Dziś, Jutro, Pojutrze). Powstanie ośrodków pracy wędrowniczej na Bliskim Wschodzie, w Indiach i Afryce Środkowej.

1945-1949- Napływ do ZHP młodzieży - w wielu przypadkach współpraca wędrowników z opozycją i podziemiem politycznym. Doskonalenie metodyki wędrowniczej w ZHP poza Granicami Kraju (Wydanie w 1948 roku "Instrukcji organizacyjnej Harcerzy-Wędrowników". Przyjęcie nazwy "wędrownik" zamiast "skaut"). Po II wojnie światowej ruch wędrowniczy rozwijał się głównie w ZHP poza Granicami Kraju, który w latach 90-tych stał się głównym nośnikiem myśli wędrowniczej w ZHP.

1950-1956- Likwidacja ZHP - młodzież harcerska zostaje usunięta nawet z pseudo-harcerskiej przybudówki działającej w ramach Związku Młodzieży Polskiej. Wędrownicy prowadzą działalność konspiracyjną, nielegalną.

1956-1980- Po reaktywowaniu ZHP systemowa próba wprowadzenia wędrownictwa w chorągwi stołecznej (tzw. eksperyment warszawski). W Polsce próby oddziaływań i nacisków politycznych na najstarszą młodzież w naszej organizacji doprowadziły do zrezygnowania z dalszego systematycznego wdrażania idei wędrowniczych. Pojedyncze próby powrotu do wędrownictwa przez długie lata nie znajdywały poparcia u władz. Powstanie grupy wiekowej dla młodzieży harcerskiej pod nazwą "harcerze starsi".

1980-1989- Działalność KIHAM-ów na początku lat 80-tych impulsem do rozkwitu ruchu starszoharcerskiego (PZHS-y, SAS-y, RHS-y). W latach 80-tych na założeniach wędrownictwa intuicyjnie budowano podstawy pracy z pionem starszoharcerskim.

1990-1999- Do idei wędrowniczych oficjalnie powrócono po 1989 roku, gdy powstał Ruch Programowo-Metodyczny "Wędrownictwo" (1990 - 1998). Wprowadzenie Wędrownictwa jako III grupy wiekowej w ZHR.

2000 - Reaktywowanie Ruchu Programowo-Metodycznego "Wędrownictwo"